Zauważyłem, że zbyt dużo osób wymaga od filmów, żeby nimi "wstrząsnął", "zmienił ich życie" lub "sposób myślenia", "spowodował, żeby spojrzeli na wszystko z innej perspektywy". Do tego film nie może, broń Boże, opowiadać historii, która w ciągu 100 lat kinematografii została już poruszona... Dodajmy do tego jeszcze nadużywane w stosunku do produkcji filmowych słowo "studium" i można zwymiotować bez wkładania sobie palca do gardła.
Przyzwoity, kameralny dramat. Doceniam pracę reżysera, precyzyjne aktorstwo i wreszcie budujące nastrój i uzupełniające atmosferę zdjęcia. Żadnych straconych godzin, minut - widać, że film dokładnie taki miał być. Można się z reżyserem zgadzać lub nie - jednak konsekwencja produkcji wskazuje, że wiedział co robi.
Napiszę jeszcze, że miałem okazję poznać ludzi niemal identycznych jak bohaterowie. Przyznam, że pomogło mi to docenić produkcję bo niektóre ze scen widziałem na własne oczy. Ci ludzie wciąż są razem chociaż podobne kryzysy przeżywali wielokrotnie (na moich oczach dwa razy). Dlaczego? Ano dlatego, że chociaż wydaje się nam, że to mężczyzna jest tutaj postacią negatywną to tak naprawdę oni są identyczni - on może jedynie bardziej oczywisty. Potem zdają sobie sprawę z tego, że są siebie warci i na siebie skazani. Po łzach następują postanowienia zmiany życia (cokolwiek miałoby to oznaczać) a kończy się to tak, że zmieniają się jedynie scenerie. Moi poruszali się między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Irlandią więc nie aż tak różnie od tego co w filmie. Miejsca do życia zmienia się kiedy jest się już spalonym i niczym szarańcza przeżuło się wszystko co nadawało się do skonsumowania.
Dobry film. Polecam.