A szkoda! Bo gdyby musiał się zastanowić nad każdą sceną tak, jak Rembrant musiał się zastanawiać nad każdym gestem malarskim to wyszłoby z tego arcydzieło. W filmie jest potencjał, szkoda, że niewykorzystany. Sceny z pracy nad obrazem oraz dochodzenia do prawdy o morderstwie i molestowaniu seksualnym dzieci przeplatają się z prostackimi scenami seksu i instrumentalnego traktowania kobiecego ciała. Nikt w tym filmie nie chodzi tak często goły, jak te biedne, młode aktorki. Nie wiem, czemu to ma służyć, bo fabule filmu na pewno nie. Chyba tylko podstarzałemu reżyserowi, żeby sobie popatrzył, bo skorzystać już nie może. Śmiem twierdzić, że gdyby Rembrant tak często uprawiał seks, jak pokazuje to reżyser, to namalowałby jedno wielkie Gie, a nie obrazy, które nawet kilka wieków później wzbudzają niekłamany zachwyt. W filmie nie ma żadnej głębi, przemyśleń czy rozterek głównego bohatera. Jest płytki, jak woda w kałuży, choć pod względem formy jest bardzo dobry. Reżyser operuje światłem, na wzór światła z obrazów Rembranta. Zabieg ze sceną teatralną też jest ciekawy. Ale nic więcej. W aktorach nie ma emocji, życia nawet. Jakby wszyscy byli wycięci z papieru. W przeciwieństwie do postaci z obrazów Rembranta, które wydają się żywe.